در سالروز 17 شهريور، ياد و خاطرهي حماسه‌سازان و شهيدان عالي‌مقام اين روز تاريخي را گرامي مي‌داريم
خروش سرخ تكبير
17 شهريور از ايام اللّه است؛ روزي كه شهدا سند استقلال، آزادي، جمهوري اسلامي را با خون خويش امضا كردند و با خروش سرخ تكبير، كاخ سياه استكبار را سرنگون ساختند. در 17 شهريور، مرزهاي بيگانگي و جدايي در هم شكست و مردم يكپارچه به پا خاستند و به رهبري امام بتشكن، در زير لواي توحيد گرد آمدند و عاشقانه راه حسيني را برگزيدند.
جمعهي خونين
در صبح جمعه، 17 شهريور سال 1357، مردم تهران پس از اداي فريضهي صبح، براي چهارمين روز متوالي از خانهها بيرون آمده و سيلآسا روي به خيابانها آوردند. مركز تجمع آنان ميدان ژاله (ميدان شهداي كنوني) بود. همين كه مردم به خيابانها رسيدند، ناگهان با ديدن تانكها و زرهپوشهاي نظامي و مأموران مسلسل به دست حكومت، غافلگير شدند؛ ولي بدون اعتنا به سربازان، به حركت خود ادامه دادند. از خيابانهاي اطراف، سيل انبوه جمعيت با سر دادن شعارهاي انقلابي، به سمت ميدان ژاله در حركت بود. مأموران مسلح پس از چند بار اخطار، از زمين و هوا جمعيت را ناجوانمردانه، هدف رگبار مسلسل قرار دادند و بيش از چهار هزار نفر را به شهادت رساندند؛ بزرگمرداني كه خونشانْ رهگشاي پيروزي انقلاب گرديد.
بزرگترين فاجعه
جمعهي خونين 17 شهريور سال 1357، يكي از روزهاي خون‌بار و مهم در تاريخ انقلاب شكوهمند اسلامي ايران است. در اين روز، مردم مؤمن و شجاع ايران اسلامي، به ويژه مردم تهران، در خيابانها به حركت درآمدند و شعارهاي كوبندهاي بر ضد رژيم سر دادند. در اين روز، جوانانِ بسياري جان خويش را از دست دادند و به دليل به ثمر رسيدن نهال انقلاب اسلامي، به قربانگاه عشق و شهادت شتافتند. رژيم در حال فروپاشي، تعداد كل شهيدان 17 شهريور را 58 نفر و مجروحان اين فاجعه را 205 نفر اعلام داشت و تجمع گسترده و عظيم مردم تهران را نقشهي خارجي اعلام كرد. شمار دقيق قربانيان مظلوم حادثهي 17 شهريور در ميدان شهدا هيچگاه مشخص نگرديد، ولي به يقين، اين رقم از چهار هزار تن افزونتر بود و يكي از بزرگترين فجايع تاريخ انقلاب به شمار ميرود.
نقطهي عطف
بيشك جمعهي خونين 17 شهريور، يكي از روزهاي ماندگار و فراموش ناشدني در تاريخ انقلاب اسلامي ايران است. در اين روز، مردم تهران پس از برگزاري نماز صبح، به حركت درآمدند و شعارهاي انقلابي و اسلامي سر دادند. به اين ترتيب، 17 شهريور، روزنهي اميد پيروزي و نقطهي عطف تاريخسازي را در نهضت اسلامي پديد آورد. تظاهركنندگان با مشتهاي گره كرده و فريادهاي كوبنده، خواستار الغاي رژيم شاهنشاهي و تأسيس حكومت اسلامي شدند.
پيام 17 شهريور
در بامداد 17 شهريور، خونين كمان از لالهزار ژاله به سوي افق روانه شد و تا ظهر آن روز، سراسر ايران زمين را گلگون كرد. در روز 17 شهريور 57، دو فرياد از گلوي ستمديدگان مظلوم بلند بود كه اين دو، دو پيام در برداشت: نخستين فرياد، درود بر خميني بود كه او فريادگر استقلال، آزادي، جمهوري اسلامي بود و دومين فرياد، مرگ بر شاه بود كه اين پيام را ميرساند: لا اله الا اللّه و يا به زبان مردم: نه شرقي، نه غربي، جمهوري اسلامي. آري طنين اين فرياد كه صدايش در آن روز در هر كوي و برزن و در هر شهر و روستاي ايران به گوش ميرسيد، هيچگاه از طنين نيفتاد تا اينكه انقلاب اسلامي را به پيروزي رسانيد. آن روز، گلولهها فرياد را رساتر كرد و و از آن پس، ميليونها انسان در سراسر ميهن اسلامي، همان فرياد را تكرار و همان پيام را ابلاغ كردند.
پيروزي خون بر شمشير
17 شهريور، روزي است كه سفير گلوله براي بلبلان مست شهادت، غزل رفتن سرود و شعار تا انقلاب مهدي، نهضت ادامه دارد، پيروزي حتمي مستضعفان را بر تارك تاريخ ثبت كرد. در 17 شهريور، گل بر گلوله شكفت و خون بر شمشير پيروز شد و به فرمودهي امام، كشتار 17 شهريور و فاجعهي قتل عام جوانان سلحشور اسلامي، هر چند از نظر زمان يك پديدهي گذشته تلقي ميگردد، ولي بدون شك اين فاجعه، يكي از تجليگاههاي پيكار حق و باطل و نبرد مستضعفان و مستكبران بود و همپاي زمان و تاريخ انسان تداوم خواهد يافت».