هشتم ربيع‌الثاني، سالروز ولادت با سعادت خورشيد پر فروغ فضيلت و دانش، حضرت امام حسن عسكري (ع)
را تبريك و شادباش عرض مي‌نماييم
شادباش
دومين ربيع از سال 232 هجري مي‌گذشت كه مدينه غرق در شور و شوق، تولد شادي‌گستر سيزدهمين معصوم و شكوفايي يازدهمين گل شاخسار طوبي را جشن گرفت. پروردگار متعال با اهداي مولودي معظم به امام هادي، انوار هدايت را فروغ ديگري بخشيد و ظهور مهدي عدل‌گستر را تمهيدي مبارك شد.
با تولد امام حسن عسكري عليه‌السلام گستره‌ي آفاق امامت و ولايت با ستاره‌ي درخشان ديگري آذين يافت و چشم هستي به تولد پيشواي ديگري از نسل رهبران عرشي روشن شد.
دودمان تابان
امام حسن عسكري عليه‌السلام ريشه در خاندان نبوت دارد؛ خانداني كه خداوند به وسيله‌ي آن‌ها انسان را بر ديگر مخلوقات هستي برتري بخشيد و از حضيض ذلت به اوج عظمت رساند و به رهايي و كمال رهنمون شد. دودمان امام در فضيلت و بزرگي، برترين خاندان‌هاست؛ نسبي كه تابش خورشيد و فروغ سپيده آن را فرا گرفته است. سلسله‌اي كه مشمول رحمت ويژه‌ي الهي است و از هر رجس و پليدي پاك، خانداني كه پناهگاه و كشتي نجات مردمانند. به راستي كه در دنيا گرامي‌تر و برتر از اين دودمان هرگز وجود نداشته و نخواهد داشت.
مادر
مادر بزرگوار حضرت امام حسن عسكري عليه‌السلام پاك‌ترين، پارساترين و والاترين بانوي زمان خود بودند. راويان، ايشان را از بانوان عارفه و صالح برشمرده‌اند. امام هادي عليه‌السلام با درودي عطرآگين همسر خود را مي‌ستايند و منزلت والاي ايشان را چنين ياد مي‌كنند: «سليل ـ نام ايشان است ـ دور از هر آفت پليدي و آلودگي است.» مورخان نام آن بانو را سوسن يا حديثه نيز گفته‌اند.
القاب
القاب وجود مقدس امام حسن عسكري عليه‌السلام آيينه‌ي صفات والا و نشان شكوه بلند مقام ايشان است. برخي از اين القاب عبارتند از:
1. خالص؛ چرا كه آن امام از هر آلايش و پليدي مبرا بود.
2. هادي؛ آن امام نماد هدايت و نشان راه‌يابي در صراط مستقيم بود.
3. زكي؛ ايشان شريف‌ترين عالميان و پاك نهادترين انسان روزگار خود بودند.
4. صامت؛ ايشان خاموش بودند و جز به ياد خدا و تعليم و حكمت‌گويي لب نمي‌گشودند.
5. خاص؛ پروردگار متعال ايشان را با فضايل و اجابت دعا، ويژه و خاص خود گردانيده بود.
6. سراج؛ چرا كه آن امام چونان چراغي راه‌گشا در تاريكي‌ها، مردم را به پارسايي رهنما بودند.
7. تقي؛ بدان علّت كه ايشان پرهيزكارترين انسان عصر خود بود.
نيايش بامدادي
امام عسكري عليه‌السلام اوج عبوديت را مصداقي راستين بود و برترين جلوه‌هاي عبادت را در مناجات‌هايش به تصوير مي‌كشيد. آن حضرت، زلال نياز با محبوب را اين چنين زمزمه مي‌كرد: « اي پناه هر هراسان پناه جو، اي رهايي‌بخش اسير در بند، اي روزي ده كودك خُرد، اي گرداننده‌ي امور، اي برانگيزاننده‌ي جان دادگان، اي مرهم گداز سينه‌ها، اي آن‌كه ملائكه سپيده‌دمان و چاشتگاه به تسبيح او مشغولند، اي همواره پايدار، اي بازآفرين استخوان‌هاي پوسيده، اي شنواي هر بانگ، اي آن‌كه مملكتش فنا نپذيرد، اي آن كه نور و فروغش كاستي و خاموشي نبيند، اي آن‌كه آياتش برتر است، اي آن‌كه رحمتش فراگير است. اي فريادرس دادخواهان، اي برآورنده‌ي خواسته‌ي درماندگان، بر محمد و آل محمد درود فرست و فضل و رحمتت را بر من سرازير كن و بركات خود را بر من فرو ريز.»
روحي تسليم‌ناپذير
از ويژگي‌هاي ممتاز زندگاني امام حسن عسكري عليه‌السلام، روحيه‌ي تسليم‌ناپذيري و اراده‌ي استوار آن حضرت در پيمودن راه حقيقت بود. امام در عصر سلطه‌ي ستم‌پيشگان كفرباور مي‌زيست؛ طاغوتياني كه براي هم رنگ كردن ديگران با خود به هر نيرنگي دست مي‌زدند. آن حضرت در برابر تمام جلوه‌هاي فريبنده ايستاد و از همراهي با دستگاه حكومت، خودداري كرد. استبداد عباسي، امام عسكري عليه‌السلام را مجبور كرده بود كه هفته‌اي دو روز به مركز حكومت برود و خود را معرفي كند. وي بر همه‌ي اعمال و رفتار امام نظارتي گسترده و شديد حاكم كرد، بارها امام را به زندان افكند و در نهايت نيز با زهر توطئه امام را به شهادت رساند؛ امّا در پايان آن‌كه در آستان حاكميت حق، در ذهن و باور حقيقت‌جويان و در تاريخ بيدار انسانيت پيروز و سربلند شد، وجود امام حق حضرت امام حسن عسكري عليه‌السلام بود.