سوم شعبان، خجسته ميلاد سرور آزادگان جهان، حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) و روز پاسدار را تبريك و تهنيت عرض مينماييم
زندگي نمونه‌وار امام حسين (ع)
1. نماز، اوج بندگى
سالار ما، حسين بن على عليهماالسلام، شب عاشورا براى انس با خدا و تهجد و تلاوت قرآن و نماز، از دشمن مهلت گرفت. در گرماگرم نبرد عاشورا نيز، هنگام ظهر به نماز ايستاد تا به ما بياموزد كه جان بر سر دين و خداجويى نهاده است.
اينكه در زيارت‌هاى امام حسين عليهالسلام، او را اقامهكنندهي نماز خطاب مى‌كنيم "اشهد انك قد اقمت الصلوه..."، جلوهي ديگرى از اهميت نماز را در زندگى و شهادت آن پيشواى معنويت و عبوديت نشان مى‌دهد.
2. رضا، اوج ايمان
كمال بندگى در رضا به رضاى الهى و فرمان اوست. حسين بن على عليهماالسلام در حركت به سوى كربلا، اظهار اميدوارى كرد كه آنچه را خداوند برايش اراده كرده، خير باشد، چه با فتح، چه با شهادت "ارجو ان يكون خيرا ما اراد الله بنا، قتلنا ام ظفرنا". در قتلگاه نيز جملات زيباى "الهى رضاً برضإك و تسليماً لامرك" كه بر زبان او جارى شد، نشانهي خلوص در بندگى و رضا به قضاى خداوند است.
3. صبر و مقاومت
سيدالشهدا الگوى صبر و شكيبايى در برابر مصيبت‌ها، مشكلات زندگى، زخم شمشير، داغ عزيزان و شهادت فرزندان است.
امام حسين عليهالسلام در آغاز حركت خويش به سوى كربلا، بر صبر تكيه كرد و يارانى را لايق همراهى خويش مى‌دانست كه بر تيزى شمشير و ضربت نيزه‌ها مقاوم باشند. در روز عاشورا نيز در خطبه‌اى كه با اين جملات آغاز مىشود: "صبرا بنى الكرام..."، ياران خويش را بر رنج جهاد و زخم شمشير به صبورى فرا خواند، تا از تنگناى دنيا به وسعت آخرت و از دشواري‌هاى دنيا به نعمت و راحت بهشت برسند و مرگ را همچون پل عبور بدانند.
صبر و مقاومتى كه ملّت ما از حسين بن على عليهماالسلام و حضرت زينب (س) آموختند، آنان را در سال‌هاى دفاع مقدس و جبهه‌هاى نبرد و صحنه‌هاى انقلاب، رويين تن ساخت و به آزادگان عزيز در سال‌هاى سخت اسارت، قدرت تحمل بخشيد.
4. كرامت و بزرگوارى
آقايى و بزرگوارى امام حسين عليهالسلام زبانزد بود. سال‌هايى كه در مدينه مى‌زيست و در دوران پدر بزرگوارش، آنچه از دست كريمش مى‌جوشيد، سخاوت و جود نسبت به سائلان و نيازمندان بود.
به روايت حضرت سجاد عليهالسلام، امام حسين عليهالسلام بار غذا و آذوقه به دوش مى‌كشيد و به خانهي يتيمان، فقيران و بيوه‌زنان نيازمند مى‌برد. از اين رو، بر شانه‌هاى آن حضرت جاى آن مانده بود.
5. كار فرهنگى و آموزشى
در نقل‌هاى تاريخى آمده است كه وقتى معلم يكى از فرزندانش به او سورهي حمد را آموخت، هزار دينار جايزه به معلم داد و به او خلعت و لباس بخشيد و دهانش را پر از گوهر ساخت. وقتى بعضى سبب اين همه بخشش را پرسيدند، فرمود: اين‌ها كجا برابر چيزى ميباشد كه او به فرزندم داده است؟ (يعنى آموزش قرآن و سورهي حمد).
آن حضرت در ارزش‌گذارى به تعليم و تربيت و تشويق معلم و مربى فرزندان خويش و ارج نهادن به جايگاه تعليم و تربيت نيز، الگوى ماست و بايد از او بياموزيم كه به بُعد فرهنگى و تربيتى كودكانمان بها بدهيم و در اين زمينه، وقت و پول هزينه كنيم.
6. روحيهي عرفانى
يك بُعدى بودن، نقصانى براى انسان است. پيشوايان دينى ما در همهي ابعاد، صاحب كمال بوده‌اند و در شيعيان خود نيز اين را مى‌پسنديدند.
خوف از خدا، چشمان اشكبار، حالت نجوا و نيايش، زبان ستايشگر خدا، زندگى سراسر شكر نسبت به نعم الهى، نمازهاى با حال و ركعات بسيار در شبانه‌روز، بارها سفر پياده به حج خانهي خدا رفتن، حضور مكرر بر سر مزار مادربزرگش حضرت خديجه (س) و گريستن و دعا كردن براى او، نيايش ژرف و عارفانه در پاى جبل الرحمه و دعاى وى در روز عرفه ـ كه از زيباترين و غنى‌ترين متون نيايشى عارفانه است ـ همه و همه، خبر از روح بلند عرفانى آن حضرت در مدت حيات پر بركتش دارد.
7. محبت به خدا
از برجسته‌ترين جنبه‌هاى شخصيت سيدالشهدا، محبت پروردگار و دلدادگى او به خداوند و امر و رضاى اوست.
اينكه نسبت به حادثهي عاشورا و آمادگى براى شهادت‌طلبى و پذيرش تبعات و پيامدهاى آن و راضى شدن به يتيمى فرزندان و اسارت اهل بيت، از زبان حضرتش چنين نقل شده است:
تركت الخلق طرا فى هواكا و ايتمت العيال لكى اراك
نشانهي خدادوستى شديد آن حضرت است كه «الذين امنوا اشد حباً للّه».
8. ذكر خدا
گوهر ياد خداوند، موهبتى عرشى است كه در هر دل كه جاى گيرد و بر هر زبان كه جارى شود، آن دل و زبان را نفيس مى‌سازد؛ چه ذكر قلبى باشد، چه ذكر زبانى.
حسين بن على عليهماالسلام بندهي ذاكر خدا بود، پيوسته حمد و ثناى الهى بر زبانش و سپاس نعمت‌ها در قلبش. و در راحت و رنج و پنهان و آشكار ياد خدا آرام‌بخش جانش بود و بر او تكيه داشت و هيچ صحنهي تلخ و غمبارى نبود، جز آن كه داروى ياد خدا آرامش مى‌كرد.
پيروان امام حسين عليهالسلام را سزاست كه مشعل فروزان "ذكرالله" را در اقتدا به سالارشان در دل برافروزند، تا نه دچار يأس و ترديد شوند، نه ملعبهي ابليس و هواى نفس.
اين‌ها و بسيارى ديگر از اين گونه ويژگى‌هاى روحى و رفتارى است كه از حسين بن على عليهماالسلام براى پيروانش در همهي اعصار و نسل‌ها الگويى همه جانبه ساخته و منشورى پديد آورده است كه از هر سو به آن بنگريم، جلوه‌اى خاص و بعدى مقدس و الگويى شايستهي تبعيت به چشم مى‌خورد.