پنجم شعبان، خجسته سالروز ميلاد زينت عابدان و سرور ساجدان، امام زين العابدين (ع)
را تبريك و تهنيت عرض مي‏نماييم

امام سجاد (ع) سرچشمه‏ي كمالات انساني
امام سجاد (ع) در عين آنكه زينت عبادت‌كنندگان و بزرگمرد عبادت، عرفان و سجده بود، مجاهد بزرگ في ‏سبيل ‏الله بود؛ او در عين آنكه كانون علم و انديشه و معرفت‏ بود، تواضع ويژه‏اي داشت و در عين آنكه شكوه و جلال و ابهت ‏خاصي داشت، داراي حلم و بردباري و سعه‏ي صدر مخصوصي بود، و در يك كلمه، كانون همه‏ي كمالات‏ انساني و ارزش‏هاي والاي معنوي بود.
زينت پرستش‌كنندگان الهي
آن حضرت با عنوان زين‏العابدين و سجاد خوانده مي‏شود؛ زيرا او قبل از هر چيز، بنده‏ي خالص و صالح خدا بود و سجده‏هاي طولاني او، هر بيننده را به سوي پرستش خدا جذب مي‏كرد. خداوند در حديث لوح كه آن نامه‏اي از سوي خدا به پيامبر اكرم (ص) مي‏باشد، او را چنين معرفي كرده است: «سيد العابدين و زين اوليائي الماضين؛ او آقاي عبادت‏كنندگان و زينت اولياي پيشين من است.»
عبادت امام سجاد (ع) پرستش كاملاً آگاهانه و بسيار عميق بود، او با لذت و شيفتگي مخصوص، آميخته با عرفان كامل، خدا را عبادت مي‏كرد.
توجه عميق به بينوايان
امام سجاد (ع) به تأمين معاش زندگي افراد بي‏بضاعت و مستمند، توجه عميق و اقدام همه جانبه داشت؛ افزون بر اينكه با نظم خاصي از صد خانواده‏ي فقير مدينه به طور مستمر سرپرستي مي‏كرد، به بينوايان ديگر نيز توجه‏ داشت، او نان و آذوقه را در انبان مي‏كرد و خودش آن را بر دوش مي‏گرفت و به صورت ناشناس و محرمانه براي آن‌ها مي‏برد، نيازمندان هرگاه او را مي‏ديدند به همديگر مي‏گفتند صاحب انبان آمد. آن بزرگوار وقتي كه فقير را مي‏ديد نه‏ تنها با نظر خشمگين يا تحقيرآميز به او نگاه نمي‏كرد، بلكه با شادماني مي‏گفت: «آفرين به كسي كه توشه‏ي مرا به سوي آخرت حمل‏ مي‏كند.»
خوف از حساب روز قيامت
امام سجاد (ع) در طول زندگي براي انجام مناسك حج و عمره‏ بسيار به مكه مي‏رفت؛ با اين كه فاصله‏ي بين مدينه و مكه حدود هشتاد فرسخ است، آن‏ حضرت براي انجام عبادت بزرگ حج، گاهي اين راه را پياده مي‏پيمود و از اينكه براي انجام عبادت خدا، رنج مي‏كشيد، لذت مي‏برد.
آن بزرگوار بيست ‏بار (و به نقلي 22 بار) سوار بر شترش شده و به مكه مي‏رفت، و پس از انجام مراسم عمره يا حج، به مكه باز مي‏گشت؛ او در اين مدت حتي يك بار تازيانه بر شترش نزد؛ هرگاه مي‏خواست‏ شترش تندتر حركت كند، تازيانه‏اش را بر بالاي سر شتر به حركت درمي‏آورد و مي‏فرمود: «اگر ترس‏ قصاص قيامت نبود، با زدن تازيانه بر شتر، آن را به تند حركت كردن وادار مي‏كردم.»
همنشيني با مستضعفان
از شيوه‏هاي زندگي امام سجاد (ع) اينكه بسيار متواضع بود، نه تنها از همنشيني با تهي‏دستان و مستضعفان عار نداشت، بلكه مشتاقانه در كنار آن‌ها مي‏نشست و همچون دوست صميمي با آن‌ها هم صحبت مي‏شد. بعضي اين روش را از آن حضرت نپسنديدند و از نشست و برخاست آن حضرت با طبقه‏ي پايين‌ دست، انتقادكردند، امام سجاد (ع) در پاسخ آن‌ها فرمود: «اني اجالس من انتفع بمجالسته في ديني؛ من با كسي همنشين مي‏شوم كه از مجالست ‏او به نفع دينم بهره‏مند گردم.»
خشنودي به رضاي الهي
امام باقر (ع) نقل كرد كه پدرم ‏امام سجاد (ع) فرمود: دچار بيماري سختي شدم، پدرم به من فرمود: چه ميل داري؟ گفتم: ميل دارم به گونه‏اي باشم كه در برابر تدبير و خواست ‏خدا، خواسته‏ي ديگري نداشته باشم. پدرم فرمود: «احسن و آفرين كه به ‏ابراهيم خليل (ع) شباهت ‏يافته‏اي». در آن هنگام كه دشمنان مي‏خواستند او را به درون آتش شعله‏ور بيفكنند، جبرئيل نزد او آمد و گفت: آيا حاجتي داري؟ ابراهيم (ع) گفت: «لا اقترح علي ربي، بل حسبي الله و نعم الوكيل؛ در برابر مقدرات پروردگارم چيز ديگري درخواست نمي‏كنم، بلكه خدا مرا كفايت مي‏كند، و او پشتيبان خوبي‏است.»
دخالت در سياست
ماجراي نهضت كربلا، يك حادثه‏ي بزرگ سياسي بود؛ امام سجاد (ع) در پيدايش آن و ابلاغ پيام شهيدان و پي‏گيري نتايج ‏نهضت نقش اصلي را داشت. آن حضرت پس از ماجراي خونين عاشورا، چه هنگام اسارت و چه هنگام بازگشت ‏به مدينه، در هر فرصتي مردم را بر ضد طاغوت عصر، يزيد بن معاويه مي‏شوراند. خطبه‏ي غرّا و كوبنده‏ي او در شام، يزيد و حكومتش را رسوا نمود و ماهيت پليد حكومت‏ خودكامه‏ي او را افشا كرد.
امام سجاد (ع) در فرازي از صحيفه‏ي سجاديه كه از گنجينه‏هاي بزرگ معارف و عرفان مي‏باشد و از او به يادگار مانده است، به درگاه خدا چنين عرض مي‏كند: «خدايا! من از پيشگاه ‏تو عذرخواهي مي‏كنم در مورد مظلومي كه در برابر من به او ستم شده و من به ياري‏ او نشتافته‏ام.» «خدايا! به من دست و نيرويي ده تا بتوانم بر كساني كه به من‏ ستم مي‏كنند پيروز شوم و زباني عنايت فرما تا در مقام احتجاج و استدلال بر مخالف چيره شوم و انديشه‏اي ده تا نيرنگ فكري دشمن را در هم شكنم و دست‏ ستمگران را از تعدي و تجاوز، كوتاه سازم.»