سالگرد رحلت جانسوز رسول گرامي اسلام، حضرت محمّد مصطفي (ص) و سالروز شهادت مظلومانهي مظهر حسن الهي، امام حسن مجتبي (ع) را تسليت و تعزيت عرض مي‌نماييم
خاتم‌الانبيا حضرت محمّد بن عبدالله در سال 571 م كه مصادف با روز جمعه هفده ربيع‌الاول بود، در مكه چشم به جهان گشود و در چهل سالگي از سوي خداوند متعال به پيامبري برگزيده شد. حدود سيزده سال در مكه به صورت پنهان و نيمه پنهان به تبليغ دين اسلام پرداخت. سپس در نتيجهي فشارهاي روزافزون كفار و مشركان به مدينه هجرت كرد. پس از ده سال تبليغ و تبيين احكام نوراني اسلام و تشكيل نخستين حكومت اسلامي، در سن 63 سالگي در روز دوشنبه 28 صفر سال يازدهم هجري به نداي حق لبيك گفت و چشم از جهان فاني فرو بست. مرقد مطهرش در مدينهي منوره در كنار مسجدالنبي قرار گرفته است و همه ساله سيل عاشقان نبوت، به ويژه در ايام پيش و پس از مراسم حج، از سراسر عالم به زيارتش مي‌شتابند.
سفارش به عترت و كتاب خدا
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم پس از برگشتن از حجه‌الوداع، به مناسبت‌هاي مختلف از رحلت خود سخن به ميان مي‌آوردند و ياران و پيروانشان را آماده مي‌كردند كه اوضاع پس از رحلت پيامبر را بتوانند تحمل نمايند. نقل مي‌كنند در اين ايام فراوان خطبه مي‌خواندند و مردم را نصيحت مي‌كردند و از فتنه‌هاي پس از خود باخبر مي‌ساختند. از جمله به آن‌ها توصيه مي‌كردند: «مبادا پس از من از سنت من دست برداريد و به بدعت‌گذاري در دين بپردازيد. بدانيد كه بعد از من با فتنه‌ها و آزمايش‌هاي زيادي مواجه خواهيد شد. اگر مي‌خواهيد در همهي اين پيشامدها از خطر درامان باشيد، از كتاب خدا و عترت من دست برنداريد. اي مردم، من در بين شما اين دو چيز را به يادگار مي‌گذارم و در روز قيامت از آن‌ها سؤال خواهم كرد».
وداع با مردم
پيامبر اكرم (ص) در يكي از آخرين روزهاي حيات مباركشان، در حالي كه علي (ع) دست راست و فضل بن عباس دست چپ آن حضرت را گرفته بودند به مسجد آمدند و براي مردم خطابه‌اي را با اين عبارت خواندند: «اي مردم طولي نخواهد كشيد كه من از ميان شما به عالم بقا منتقل شوم. بنابراين به هركس وعده‌اي دادم يا به هركس مديونم، آن را از من طلب كند تا به جاي آورم. اي بندگان خدا، جز از طريق اطاعت خدا كسي به خيري دست نيافته، از شرّ و بدي‌ها دور نمي‌شود. كسي ادعا نكند كه بدون عمل رستگار شده است. هيچ آرزومندي بدون تبعيت از احكام الهي رضاي خدا را به دست نمي‌آورد. سوگند به خدايي كه مرا به پيامبري مبعوث كرد، انسان از عذاب الهي جز از طريق رحمت خدا و عمل صالح نجات پيدا نخواهد كرد. منِ پيامبر هم اگر به گناه و معصيت آلوده شوم هلاك خواهم شد».
******
پيشواى دوم جهان تشيع كه نخستين ميوهي پيوند فرخندهي على (ع) با دختر گرامى پيامبر اسلام (ص) بود، در نيمهي ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدينه ديده به جهان گشود. حسن بن على (ع) از دوران جدّ بزرگوارش چند سال بيشتر درك نكرد؛ زيرا او تقريباً هفت سال بيش نداشت كه پيامبر اسلام بدرود زندگى گفت.
پس از درگذشت پيامبر (ص) تقريباً سى سال در كنار پدرش امير مؤمنان (عليه‌السلام) قرار داشت و پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى)، به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجرى با توطئهي معاويه بر اثر مسموميت در سن 48 سالگى به درجهي شهادت رسيد و در قبرستان بقيع در مدينه مدفون گشت.
بخشش بى‌نظير
حسن بن على (عليه‌السلام) تمامى توان خويش را در راه انجام امور نيك و خداپسندانه، به كار مىگرفت و اموال فراوانى در راه خدا مىبخشيد. مورخان و دانشمندان در شرح زندگانى پر افتخار آن حضرت، بخشش بى‌سابقه و انفاق بسيار بزرگ و بى‌نظير ثبت كردهاند كه در تاريخچهي زندگانى هيچ‌كدام از بزرگان به چشم نمىخورد و نشانهي ديگرى از عظمت نفس و بى‌اعتنايى آن حضرت به مظاهر فريبندهي دنياست.
نوشتهاند: «حضرت مجتبى (عليه‌السلام) در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارايى خود را در راه خدا خرج كرد و سه بار ثروت خود را به دو نيم تقسيم كرده و نصف آن را براى خود نگهداشت و نصف ديگر را در راه خدا بخشيد.
فريادرس محرومان
امام حسن مجتبي (ع) نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزيده و ممتاز داشت، بلكه از لحاظ بذل و بخشش و دستگيرى از بيچارگان و درماندگان نيز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام‌بخش دل‌هاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهيدستان، و نقطهي اميد درماندگان بود. هيچ فقيرى از در خانهي آن حضرت دست خالى برنمى‌گشت. هيچ آزرده‌دلى شرح پريشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمىكرد، جز آنكه مرهمى بر دل آزردهي او نهاده مىشد. گاه پيش از آنكه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مىساخت و اجازه نمىداد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد.!