چهارم شعبان، سالروز ولادت با سعادت پرچم‏دار بزرگ كربلا، حضرت ابوالفضل العباس (ع) و روز جانباز

را تبريك و شادباش عرض مي‏نماييم

طلوع ماه در مدينه

حضرت عباس ‏بن علي عليه‏السلام در سال 26 هجري قمري، در مدينه، ديده به جهان گشود. وي در دامان اميرالمؤمنين علي (ع) و مادر گرامي‏اش به گونه‏اي پرورش يافت كه به مظهر غيرت، ايثار و شجاعت، بدل گشت. عباس ‏بن علي (ع) در طول حيات خويش از محضر پدر و برادرانش، بيشترين بهره را برد و جامع فضايل نيكو گرديد. آن بزرگوار آنچه را از محضر آن سه امام معصوم آموخته بود، در كربلا آشكار ساخت و حماسه‌ساز نام‏آور عاشوراي حسيني شد.

ميلاد عباس، نوري ديگر به اين هستي بخشيد و دل‏هاي شيفتگان اميرالمؤمنين علي عليه‏السلام از شور و عشق، لبريز گشت. چهره‏ي علاقه‏مندان اهل‏بيت عليهم‏السلام را شبنم شادي فرا گرفته بود و هر يك براي ديدار نور سيده‏ي مولاي خويش بر يكديگر، پيشي مي‏گرفتند. هنگامي كه نسيم اذان و اقامه بر روان پاك و سپيد اين طفل نيك‏بخت فرو نشست، امام علي عليه‏السلام با واژه‏اي مهرآفرين، نام فرزند خود را عباس نهاد. عباس يعني شير بيشه‏ي شجاعت و قهرمان ميدان نبرد.

بايد در لحظه لحظه‏ي دوران كودكي عباس عليه‏السلام، به دقت انديشيد؛ زيرا در همه‏ي اين دوران شيرين و حساس زير نظر و عنايت كانون عصمت و طهارت بوده است. او در دوران كودكي از دانش، زهد، تقوا، ايثار، عبادت و شجاعت پدر ـ كه آيت بي‏همتاي همه‏ي كمال بشري است ـ الهام مي‏گيرد و مي‏كوشد خود را آن‏گونه بپروراند كه ايده‏آل و مطلوب پدري بزرگوار چون علي است.

پاسدار حرم اهل بيت مصطفي (ص)، حضرت عباس (ع) ويژگي‏ها و فضايل فراواني دارد كه القاب و كنيه‏هاي آن حضرت، نشانگر برخي از آن‏هاست. ماه بني‏هاشم، از جمال او حكايت دارد. سقاي كربلا، از فداكاري عباس عليه‏السلام در رساندن آب به اهل‏بيت عليهم‏السلام حكايت مي‏كند. قهرمان علقمه و پرچم‏دار كربلا، شجاعتش را بازگو مي‏كند. پاسدار حرم، گواه جانبازي او در راه اهل بيت عليهم‏السلام است. باب‏الحوائج، شكوه او را نزد خداوند، نشان مي‏دهد و سرانجام، عبد صالح، از عظمت معنوي عباس بن علي عليه‏السلام حكايت دارد.

حضرت ابوالفضل عليه‏السلام، پرچم‏دار لشكر اخلاص و شهادت؛ مظهر دلدادگي به معبود و نمود مجسمي از يك انسان كامل است. او بزرگمردي حماسه‌آفرين است كه در قيامت، شهيدان بر مقام او رشك مي‏برند. او پرچم‏داري است كه يادمان دلاوري و آزادگي وي، پيوسته در تاريخ جاري است. سلام همه‏ي صالحان و پاكان، بر روان پاك آن دريا دل باد؛ سلامي تا سپيده‏دمان ظهور.

حضرت ابوالفضل (ع)، پرچم‏داري است كه ولادتش، طليعه‏ي آگاهي، ايمان، دلاوري و آزادگي است. او بيرق‏دار فريادگري است كه در دشت نينوا بر شب تاخت و هيمنه‏ي دروغين تيرگي‏ها را در هم ريخت. آن والامرد، برزگر عشق، در دشت خون و رهايي شد. عزيزي كه فداكاري‏ها و ايثارگري‏هايش، انديشه‏هاي سبز ايثارگران ما را به نور و روشنايي هدايت كرد و باغستان تفكر جانبازان رشيد ما را، سرسبزي و طراوتي جاودانه بخشيد.

حضرت ابوالفضل عليه‏السلام سواري خوش سيما و تنومندي است كه در زيبارويي، ماه بني‏هاشم خوانده مي‏شد و در تنومندي به گونه‏اي بود كه چون بر قوي هيكل‏ترين اسبان مي‏نشست، پاهايش بر زمين كشيده مي‏شد. در قدرت و رزم‏آوري چونان شير خشمگين بر لشكر كفر و الحاد مي‏تاخت؛ به قدري تار و مارشان كرده بود كه ديدن او، دل دشمن را به لرزه مي‏انداخت. گروه گروه افراد با چهره‏هايي وحشت‏زده از پيش او مي‏گريختند و دلاوران لشكر آن گروه نامسلمان، به تيغ شمشيرش، رو به جانب دوزخ مي‏نهادند.

حضرت ابوالفضل عليه‏السلام ، پاسدار نام‏آور حماسه‏ي كربلاست. او فروزان اختر شجاعت و فرزانگي است كه پرچم خونين انقلاب حسيني را براي هميشه بر فراز قلل مرتفع تاريخ، به اهتزاز درآورد. و اينك، همه‏ي كوهنوردان آزادي را به صعود بر چكاد مبارزه فرا مي‏خواند و در كلاس عقيده و جهاد، بدانان شور و شعور مي‏آموزد.

حضرت ابوالفضل عليه‏السلام، زورق‌نشين درياي بي‏كرانه‏ي معرفت بود. به سان ماه تابان از خورشيد وجود پدر، نور مي‏گرفت و با فراستي چشمگير و دقتي فراوان، خوشه‏چين خرمن حقايق ولايت بود. علي عليه‏السلام درباره‏ي دانش‏اندوزي فرزند خود چنين مي‏فرمايد: «همانا فرزندم عباس، در كودكي علم آموخت و به سان فرزند كبوتر كه از مادرش، آب و غذا مي‏گيرد، معارف را از من فرا گرفت».

حضرت عباس عليه‏السلام به بركت ايثار و فداكاري بي‏مانندش، قبله‏ي دل‏هاست. حرم ملكوتي‏اش، آرام‏بخش دل عاشقان است. مردم درمانده‏اي كه از همه جا نااميد شده‏اند، به بارگاه او كه تجلي‏گاه رحمت الهي است، روي مي‏آورند و شاد و خوشحال بازمي‌گردند. آن خانه‏اي كه هرگز به روي حاجتمندان بسته نمي‏شود، خانه‏ي عباس، بنده‏ي وارسته‏ي خداست.

حضرت عباس عليه‏السلام، آيتي از جمال و زيبايي بود. رخساره‏اش زيبا، اندامش متناسب و نيرومند بود و آثار دليري و شجاعت را به خوبي نمايان مي‏ساخت. راويان، او را خوب‏رو و زيبا وصف كرده و گفته‏اند كه رشيدي اندام و قامت ايشان به حدي بود كه بر اسب نيرومند و بزرگي مي‏نشست؛ ولي در همان حال، پاهايش بر زمين، خط مي‏انداخت.

حضرت ابوالفضل عليه‏السلام به پيماني كه با خداوند براي حفظ بيعت خود با برادر، راهبر و امامش بسته بود، وفادار ماند. مردمان در طول تاريخ مانند اين وفاداري را نديده‏اند و زيباتر از اين وفاداري در كارنامه‏ي وفاي انساني به ثبت نرسيده است. وفاداري كه هر آزاده‏ي شريفي را به خود جذب مي‏كند.

عباس عليه‏السلام، اسلام خود را در تسليم خلاصه كرده بود؛ تسليم در برابر خدا، و در برابر وليّ امر مسلمانان. او با صدق و خلوص و آگاهي در راه تسليم، گام نهاد و هر چه در توان داشت در طَبَق اخلاص، تقديم راه امام خود كرد و سرافرازانه جان باخت. آري، نتيجه‏ي آگاهي كامل و ايمان خالص، همين است.

ابوالفضل عليه‏السلام در روز عاشورا، عزت نفس و خويشتنداري را با تمام ابعاد و آفاقش مجسم ساخت. امويان به شرط كناره‏گيري از اردوي برادرش، وعده‏ي فرماندهي كل قوا به او دادند. ولي وي بر اين وعده‏ي آنان تمسخر زد و با شوق و اخلاص به سوي لشكرگاه حسين عليه‏السلام شتافت و در راه دفاع از دين و آزادگي، جان خود را فدا كرد.

به راستي كه حضرت عباس عليه‏السلام در ستيز با دشمن، سنگ تمام گذاشت. بدنش مجروح گشت، دست‏هايش قطع شد، عمود آهنين بر فرقش زدند و تير به چشم و مشك آب او رسيد. كشت و كشته شد؛ ولي جهاد با نفس او ارزشمندتر است؛ زيرا با لب تشنه، آب را تا نزديك دهان آورد، آن‏گاه از لب تشنه‏ي برادر و كودكان تشنه‏اش ياد كرد و آب را بر روي شريعه ريخت و همين نشان‌دهنده‏ي جهاد عباس عليه‏السلام با نفس خويش است.

سلام بر ابوالفضل عليه‏السلام؛ بزرگمردي كه به يُمن نام بلندش، پرواز را مي‏آموزيم و يادش هماره در ميناي عشق مي‏درخشد. سلام بر ابوالفضل عليه‏السلام، كه سرو بلند آزادگي را بر بام تاريخ ما مي‏كارد، آينه‏هاي طور و تجلي را در برابر جوانان ما مي‏افرازد و پرچم صلابت و سادگي، صبر و ايستادگي، شهادت و مردانگي را بر ايوان آيين زندگي جانبازان عزيز ما به اهتزاز در مي‏آورد. سلامي ويژه، از هر سپيده‏دمان، تا هر شام‏گاهان، هزاران بار!